06 juni 2025

Review: Shura - I Got Too Sad For My Friends

Ik was nog niet heel erg onder de indruk van de muziek van de Britse muzikante Shura, maar op het deze week verschenen I Got Too Sad For My Friends zet ze een reuzenstap met een zeer smaakvol en interessant geluid
Het nieuwe album van Shura werd de afgelopen week hier en daar nog voorzien van het label synthpop, waardoor ik er van uit ging dat ik I Got Too Sad For My Friends best kon laten liggen. De Britse muzikante maakte op haar debuutalbum misschien synthpop, maar dat album is inmiddels negen jaar oud. Op haar nieuwe album maakt Shura muziek die flink wat invloeden laat horen. De muziek is mooi en sfeervol, de zang van Shura is veel mooier dan in het verleden en de songs op I Got Too Sad For My Friends zijn stuk voor stuk interessant en laten bovendien een fris geluid horen. Ik had geen hoge verwachtingen van het album, maar Shura heeft me enorm verrast.



I Got Too Sad For My Friends is het derde album van de Britse muzikante Shura. Het alter ego van Aleksandra Denton debuteerde in 2016 met Nothing’s Real. Het is een album dat ik nog wel even heb omarmd als ‘guilty pleasure’, maar uiteindelijk vond ik de mix van synthpop en pure pop met een vleugje dance toch te weinig om het lijf hebben om het album langer vast te houden. 

Ik heb mede daarom in 2019 niet geluisterd naar het tweede album van Shura, maar toen ik van de week alsnog naar het album luisterde kon ik eigenlijk alleen maar concluderen dat ik niet veel heb gemist aan forevher, dat wat glad klinkende popmuziek bevat. Shura werkte in 2019 vanuit de Verenigde Staten en schoof wat op richting mainstream met af en toe een flinke rol voor de irritante autotune. 

Ik ging alsnog luisteren naar het vorige album van de Britse muzikante omdat ik zeer te spreken ben over het deze week verschenen I Got Too Sad For My Friends. Het is een album dat is verschenen na een lange periode van stilte en het is een album dat flink anders klinkt dan zijn twee voorgangers. I Got Too Sad For My Friends bevat gastbijdragen van Cassandra Jenkins, Becca Mancari en Helado Negro en dat zijn geen muzikanten die je verwacht op een dertien in een dozijn popalbum, want zo durf ik de vorige twee albums van Shura best te noemen. 

Op I Got Too Sad For My Friends is eigenlijk alles anders. De weinig avontuurlijke muziek van de vorige twee albums is vervangen door een heel smaakvol en vooral organisch klinkend geluid. Het is een wat dromerig geluid waarin veel aandacht is besteed aan klanken en arrangementen. Het is ook een behoorlijk subtiel geluid, waarin desondanks flink wat instrumenten opduiken en waarin af en toe een jaren 70 vibe opduikt. 

Het is een geluid dat complexer klinkt dan de muziek die Shura op haar vorige twee albums liet horen en het is een geluid dat best lastig te omschrijven is. Ik hoor folk, ik hoor pop en ik hoor soul, maar ik hoor ook wat invloeden uit de jazz of toch weer uit de elektronische muziek, die I Got Too Sad For My Friends dan weer wat richting de jaren 80 trekken. Hier blijft het niet bij, want wanneer fraaie blazers worden ingezet hoor ik ook nog een beetje chamber pop. 

Niet alleen in muzikaal opzicht is het nieuwe album van Shura een ander album dan zijn voorganger, want ook de zang op het album klinkt flink anders dan die op de vorige twee albums van de Britse muzikante. Shura zingt op haar nieuwe album zachter en meer ingehouden en dat past uitstekend bij de sfeervolle maar ook avontuurlijke klanken op het album. 

Ik omschreef het debuutalbum van Shura hierboven als een album dat uiteindelijk weinig om het lijf had. I Got Too Sad For My Friends is daarentegen een album dat steeds meer om het lijf heeft. Iedere keer als ik naar het album luister hoor ik weer nieuwe dingen, terwijl de inmiddels bekende dingen die ik hoor steeds mooier en aangenamer worden. 

Er zat flink wat tijd tussen het tweede en derde album van Shura en in deze periode heeft de Britse muzikante zichzelf volledig opnieuw uitgevonden. Met I Got Too Sad For My Friends schaart Shura zich zomaar onder de smaakmakers binnen de indiepop van het moment en dat is wat mij betreft echt een enorme verrassing. Erwin Zijleman

De muziek van Shura is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Britse muzikante: https://shura.bandcamp.com/album/i-got-too-sad-for-my-friends.


I Got Too Sad For My Friends van Shura is verkrijgbaar via de Mania webshop:



Review: Grace Potter - Medicine

Grace Potter maakte in 2008 een album met de legendarische T-Bone Burnett, dat om onbegrijpelijke redenen op de plank terecht kwam, maar gelukkig is het prachtige en zeer soulvolle Medicine nu alsnog verschenen
Ik vind tot dusver lang niet alles dat de Amerikaanse muzikante Grace Potter maakt mooi, maar met Daylight maakte ze in ieder geval één album dat ik hoog heb zitten. Daar komt deze week met Medicine nog een album bij. Het is een album dat al 17 jaar oud is, maar de platenmaatschappij van Grace Potter zag destijds niets in dit ingetogen en soulvolle album dat werd geproduceerd door niemand minder dan T-Bone Burnett. Gelukkig is het album nu alsnog verschenen, want wat mij betreft is Medicine het beste dat Grace Potter tot dusver heeft gemaakt. Het album klinkt prachtig, bevat sterke songs en Grace Potter is een soulzangeres van wereldklasse.



Grace Potter maakte een handvol albums met haar band The Nocturnals, maar ik ontdekte haar pas toen in 2015 met Midnight het eerste album onder haar eigen naam verscheen. Ik kreeg Midnight in het vizier dankzij een aantal zeer positieve recensies, die bij mij zorgden voor hele hoge verwachtingen. Het album viel me echter erg tegen. Ja, ik hoorde absoluut dat Grace Potter beschikt over een mooie en hele krachtige stem, maar in muzikaal opzicht was er niet veel nieuws te horen op het album en ook de songs op het album spraken me onvoldoende aan. 

Hoe anders was het in 2019 toen het album Daylight verscheen. Op dit album maakte de soulvolle strot van Grace Potter veel meer indruk, zeker ook wanneer ze zich bij liet staan door het Amerikaanse duo Lucius. Ook de instrumentatie op Daylight was veel mooier dan die op Midnight. Het door pop gedomineerde geluid van het debuutalbum was vervangen door een veel authentieker soulgeluid, dat ook nog eens was te horen in songs die wel bleven hangen. 

Ondanks mijn hoge waardering voor Daylight heb ik de albums Mother Road uit 2023 en het met akoestische versies van Mother Road gevulde Grace Potter’s Road Trip uit 2024 gemist. Kennelijk blijft de naam van Grace Potter bij mij niet zo goed hangen, want ook het deze week verschenen Medicine kwam in eerste instantie niet voor op mijn lijstje voor deze week. Ik ben blij dat het album hier uiteindelijk wel op is terecht gekomen, want Medicine gaat verder waar Daylight bijna zes geleden ophield. 

Een echt nieuw album is Medicine overigens niet. Grace Potter dook in 2008 de studio in met niemand minder dan topproducer T-Bone Burnett, die ook topmuzikanten als Dennis Crouch, Marc Ribot en Jim Keltner naar de studio haalde. Het leverde een behoorlijk ingetogen soulalbum op waar de platenmaatschappij van Grace Potter niets in zag, waarna het album op de plank terecht kwam. 

De platenmaatschappij vond het naar verluidt allemaal te soft en zoetsappig en duwde de Amerikaanse singer-songwriter in de richting van een steviger geluid. Grace Potter was een rockchick en dat beeld mocht niet aangetast worden. Een aantal songs op het album werden voorzien van een wat steviger geluid, maar gelukkig bewaarde Grace Potter ook de originele tapes. 

Als ik luister naar Medicine begrijp ik echt helemaal niets van het oordeel van de platenmaatschappij van Grace Potter en moet ik ze zelfs een stel prutsers noemen, want op het originele album uit 2008 klopt eigenlijk alles. Topproducer T-Bone Burnett tekent voor een authentiek en wat broeierig soulgeluid en heeft een aantal fantastische muzikanten naar de studio gehaald. De muziek op het album klinkt fantastisch en Grace Potter heeft een aantal tijdloze songs geschreven, maar het is de stem van de Amerikaanse muzikante die de meeste aandacht trekt. 

Grace Potter is een geweldige zangeres die goed uit de voeten kan in een wat steviger geluid, maar in het net wat subtielere geluid op Medicine is haar zang nog veel mooier. Grace Potter kan op Medicine geweldig doseren wat de zang voorziet van veel dynamiek. Af en toe zet ze flink aan, maar ze zingt vooral met veel gevoel en dat komt direct binnen. Medicine lag helaas 17 jaar volkomen ten onrechte op de plank, maar gelukkig is dit uitstekende en waanzinnig mooi geproduceerde album alsnog verschenen. Erwin Zijleman